لفكوويتز در سال ۱۹۶۸ از راديواكتيو براي پيگيري گيرنده‌هاي سلولي استفاده كرد. وي يك ايزوتوپ يد را به چندين هورمون متصل كرده و توسط تابش توانست چندين گيرنده از جمله گيرنده آدرنالين موسوم به آدرنرژیک را شناسايي كند. تيم تحقيقاتي وي اين گيرنده‌ها را از جايگاههاي پنهان آنها در ديوار سلول استخراج كرده و درك اوليه‌اي را از چگونگي كاركرد آن به دست آوردند. كوبيلكا در دهه ۱۹۸۰ گام بعدي را براي اين كشف برداشت. وي به تلاش براي جدا كردن ژن رمزگذاري گيرنده آدرنرژیک از ژنوم عظيم انسان پرداخت. محققان با بررسي اين ژن دريافتند كه شباهت بسياري ميان آن و گيرنده نور در چشم انسان وجود دارد و موفق به شناسايي خانواده بزرگ اين گيرنده‌هاي مشابه با كاركرد يكسان در بدن شدند.امروزه اين گيرنده‌ها به عنوان گيرنده همراه جي پروتئين شناخته شده كه حدود هزار كد ژنتيكي براي چنين گيرنده‌هايي مانند براي نور، طعم، عطر، آدرنالين، هيستامين، دوپامين و سروتونين وجود دارد. حدود نيمي از داروها تاثير خود را از طريق اين گيرنده‌ها به دست مي‌آورند.كوبيلكا همچنين در سال ۲۰۱۱ توانست دستاورد ديگري را كسب كند. وي به همراه تيم پژوهشي خود توانست تصويري از گيرنده كوبيلكا را در لحظه مناسب به ثبت برساند كه در آن توسط يك هورمون فعالساري شده و علامتي را براي يك سلول ديگر مي‌فرستاد. اين تصوير يك شاهكار مولكولي بوده كه نتيجه دهه‌ها پژوهش است. سال گذشته هم «دن شختمان» با كشف شبه‌بلورها توانست نوبل شيمي را از آن خود كند. 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: